Dodge CHALLENGER 1970

Dodge Challenger został zaprojektowany jako rywal dla Forda Mustanga i Chevroleta Camaro^. Chrysler miał w swojej ofercie jeszcze jeden pojazd oparty na płycie podłogowej E-body, był to nieco mniejszy Plymouth Barracuda. Zarówno Challenger jak i Barracuda dostępne były w wielu opcjach wyposażenia, gama jednostek napędowych zawierała prawie wszystkie silniki Chryslera z tamtego okresu^. Challengera określano jako nieco zbyt późną odpowiedź Dodge'a na Forda Mustanga i boom na pony cars^. Barracuda była określana jako konkurent Mustanga, Camaro i Firebirda, podczas gdy Challegner jako rywal dla Cougara i innych bardziej luksusowo wykończonych muscle cars.

Challenger ze swoim dużym rozstawem osi, większym nadwoziem i bardziej luksusowo wyposażonym nadwoziem (jak na segment pony car) był odpowiedzią na wprowadzony w 1967 roku pojazd Mercury Cougar, oba modele skierowane były do młodych i zamożnych klientów^. Rozstaw osi wynosił o ponad 5 cm więcej niż w Barracudzie, Challegner cechował się także zupełnie innym nadwoziem. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdowały się m.in: układ klimatyzacji czy też podgrzewanie tylnej szyby.

Za stylistykę nadwozia odpowiadał Carl Cameron, zaprojektował on także wcześniej 1. generację Dodge Chargera. Przedni grill w Challengerze zaczerpnięty został właśnie z prototypu Chargera z 1966 roku. Challenger został stosunkowo dobrze przyjęty przez publikę (83 032 sprzedanych egzemplarzy pierwszego rocznika), prasa motoryzacyjna krytykowała jednak moment wprowadzenia na rynek - segment pony cars chylił się powoli ku upadkowi. Po 1970 roku sprzedaż i produkcja zaczęła gwałtownie spadać, krótkie odbicie nastąpiło jeszcze w roku 1973. Ostatecznie produkcję pierwszej generacji zakończono w połowie 1974 roku. Łącznie sprzedano około 188 600 egzemplarzy pierwszej generacji.

źródło: Wikipedia